Zaletą kontraktów forward jest ich elastyczność, uzależniona od potrzeb stron zawierających transakcję. Oznacza to, że instytucja taka jak First National jest w stanie w pełni zabezpieczyć się przed ryzykiem stopy procentowej związanym z wybranymi papierami wartościowymi wchodzącymi w skład jej portfolio, dokładnie tak jak w naszym przykładzie. Kontrakty forward mają poza tym dwie istotne wady, które w poważnym stopniu ograniczają ich przydatność. Po pierwsze, instytucja taka jak bank First National może mieć trudności ze znalezieniem drugiej strony transakcji (nazywanej kontrahentem). Istnieją wprawdzie pośrednicy, których działalność ułatwia odnajdywanie stron takich jak First National i Rock Solid, jednak w praktyce bardzo niewiele instytucji może poszukiwać transakcji forward dokładnie na obligacje skarbowe typu 8s z 2015; oznacza to, że znalezienie kontrahenta w momencie, kiedy instytucja finansowa taka jak bank First National zamierza podpisać kontrakt forward określonego rodzaju, może okazać się niemożliwe. Poza tym, nawet kiedy First National znajdzie kontrahenta, może być zmuszony do sprzedaży obligacji, których chce się pozbyć za cenę niższą od tej, którą uważa za właściwą, jeśli nie znajdzie się nikt inny, z kim można by przeprowadzić transakcję. Poważnym problemem na rynku kontraktów terminowych forward na stopy procentowe są zatem trudności ze sfinalizowaniem transakcji lub konieczność zawarcia jej po niekorzystnej cenie; w języku ekonomistów zajmujących się finansami mówi się, że rynek ten cierpi na brak płynności. (Zwróć uwagę na to, że znaczenie terminu płynność w odniesieniu do rynku jest w pewnym sensie szersze, niż w odniesieniu do aktywów.
