Człowiek wszechstronny, prawdziwy i pełny – to nie tylko i wyłącznie wybitny intelektualista, spędzający większość życia w bibliotece; oddany nauce, zatopiony w mądrych książkach czy spędzający czas przed komputerem. I nie mówię tu o grach komputerowych czy portalach randkowych.
Takim człowiekiem nie będzie też sportowiec, który poza boiskiem, kortem, halą sportową czy stokiem narciarskim nie widzi nic innego. Nie czyta, nie zdobywa nowych informacji o ludziach i otaczającym go świecie. Żeby rozwinąć się w pełni, żeby sensownie przeżyć życie, konieczna jest reguła „złotego środka” – coś dla ducha i coś dla ciała.
Podobno przysłowia są mądrością narodu. I faktycznie, jest w tym spora doza prawdy. Nie darmo od pokoleń znana jest maksyma, przekonująca nas o tym, że „w zdrowym ciele – zdrowy duch”. Nauka kształtuje nasz umysł. Daje szeroki obraz świata, a także – ułatwia funkcjonowanie w coraz bardziej zmieniającej się rzeczywistości.
A czego uczy sport? Siły. Nie tylko fizycznej. Kształtuje siłę charakteru. Uczy wytrwałości w dążeniu do celu. Współdziałania w grupie i zdrowej rywalizacji, a nie „wyścigu szczurów”.Uczy, jak odnieść zwycięstwo, ale też – jak przegrywać z klasą, z podniesionym czołem…
