Względny spadek znaczenia krajów ekonomicznie nierozwiniętych jako obszarów wywozu kapitału wynika z szeregu zmian w gospodarce światowej kapitalizmu po II wojnie światowej, a w szczególności jest rezultatem konsekwencji, jakie do wymiany międzynarodowej wprowadziły procesy rozwoju sił wytwórczych, dokonująca się rewolucja naukowo-techniczna. Nadały one nowego znaczenia powiązaniom ekonomicznym między krajami wysoko rozwiniętymi, zmieniając m.in. kierunki geograficzne eksportu kapitału. Wiąże się z tymi istotna zmiana w charakterze zagranicznych inwestycji kapitałowych. Nie są to obecnie głównie inwestycje surowcowe (aczkolwiek nie brak i takich w krajach rozwijających się), podporządkowane potrzebom procesu produkcyjnego firmy kraju-eksportera kapitału, lecz inwestycje rozwijające nowoczesne dziedziny przemysłu przetwórczego, nastawione na zaspokojenie popytu rynku zagranicznego. Jeszcze w okresie międzywojennym podstawową rolę w eksporcie kapitału odgrywały kapitały prywatne. U głównego eksportera kapitału ? USA rządowe formy wywozu kapitału w postaci głównie bezzwrotnych subwencji stanowiły niewielkie kwoty. Po II wojnie światowej już 20% ogólnej sumy zagranicznych lokat kapitałowych USA stanowią lokaty państwowe, pochodzące ze środków budżetowych.
