Zarzadzanie pasywami

Przed 1960 r. zarządzanie pasywami było dość zrównoważonym zajęciem: w większości banki uznawały swoje zobowiązania za stałe i starały się jedynie optymalnie zestawiać aktywa. Nacisk na zarządzanie aktywami wynikał z dwóch głównych powodów: po pierwsze, ponad 60% funduszy bankowych pochodziło z depozytów czekowych (na żądanie), które obowiązywał prawny zakaz wypłacania odsetek. Banki nie mogły aktywnie konkurować między sobą o depozyty czekowe, ich wielkość była więc traktowana jako dana w przypadku każdego z banków. Po drugie, ponieważ rynki pożyczek międzybankowych overnight, takie jak rynek funduszy federalnych, nie były dobrze rozwinięte, banki rzadko zaciągały w innych bankach pożyczki na uzupełnienie rezerw. Poczynając jednak od roku 1960, największe banki centrum finansowego Stanów Zjednoczonych (tzw. money center banks) w Nowym Jorku, Chicago i San Francisco podjęły badania nad sposobami pozyskiwania rezerw i zwiększenia płynności w oparciu o stronę pasywów w bilansie banku. Działania te doprowadziły do rozwoju rynków pożyczek overnight, takich jak rynek funduszy federalnych oraz ekspansji nowych instrumentów finansowych, takich jak zbywalne świadectwa depozytowe (wprowadzone w 1961 r.), które umożliwiły szybkie gromadzenie funduszy przez największe banki pieniężne.